Orpierre

De camping is ineens vergeven van de parapenters, meteen een heel andere sfeer. Mensen kennen elkaar niet, er is non stop muziek met een zware boom, midden op het landingsveld worden er schermen opgezet. En m'n maatjes zijn vertrokken. Voorlopig kan niemand vliegen, vandaag stond er een puist wind en het is ook vrij koud. Na een hele ochtend kletsen - Thierry waarschuwde dat je nevernooit op Colombis moet starten als er ook maar een pietsie noord in zit, en hij wist te vertellen dat wind alleen nog in Nîmes gemeten wordt - liep ik pas na twee uur een berg bij Orpierres op. Ik wist natuurlijk al ruim voor de helft dat ik niet door moest klimmen maar tja, het is net als wijn drinken pas bij de afdaling beloof je jezelf het nooit meer te doen. Pijn aan m'n knieën, heupen, tenen, handen en een paar keer uitgegleden over het grint. Maar het was prachtig en lekker om weer eens iets pittigs te doen. Meer dan vier uur later dook ik het meertje in en daar kwam ik rillend van de kou uit om te ontdekken dat m'n handdoek verdwenen was. De lul die zich op het vlonder installeerde had 'm met m'n slippers bij de vuilnisbak gelegd. 

Verkeerde beslissingen

Opnieuw een domme dag. Martin bood weer aan voor ons te rijden en omdat de wind nogal westelijk leek en ik met mijn auto de Longeagne niet op wilde suggereerde hij de Colombis. Daar had ik wel zin in, ik dacht dat er uberhaupt weinig kans was om te starten en het zou de moeite waard zijn om gewoon weer eens de start op de Colombis te bekijken, waar ik voor het laatst met Hayo ben geweest. Maar Attila had er twee dagen geleden geen enkele landingsmogelijkheid gezien. Op google earth vonden we iets en we besloten pas laat te gaan zodat ik eerst met Marts vriendin kon gaan bellen. Nou beweerde Mart dat de weg bij Aspres helemaal geweldig glad gemaakt was en dat er inderdaad geen landing bij de Colombis was, dus we veranderden het plan. Met wel ineens veel haast want voor Aspres waren we wel al laat. Ondertussen kwam Hans laten zien dat de wind noord was, maar in de haast namen we er nauwelijks notie van. Afijn, de weg was verbeterd maar nog altijd verschrikkelijk en de wind stond pal noord. En de wolken zagen er fantastisch uit. Terug naar de Chabre dus, waar we rond vier uur startten en allebei snel uitzakten, terwijl de wolkenstraten met vette platte onderkanten zich tot aan de kust oplijnden.

Gemiste kansen

Omdat Bettina naar de markt ging kreeg ik Martin mee als privéchauffeur, drager en adviseur. Stom genoeg had ik niet de Litesport maar de Fun meegenomen, stom genoeg startte ik toch weer veel te vroeg, stom genoeg pakte ik de bel niet waar net drie rigids in omhoog waren gedraaid en stom genoeg was m'n landing goed genoeg maar niet perfect. En het werd allemaal nog stommer toen ik aanbood om Ante en Zoltan naar boven te rijden zonder m'n eigen spullen mee te nemen want op de start was het tegen drieën helemaal fantastisch. Gelukkig kon ik wel een rondje zwemmen en het boekhandeltje plunderen zodat ik ook de komende tijd m'n frans bij kan houden.
Op dit moment lees ik een Nederlands boek met dialogen en gedachtengangen die 's middags één op één terugkwamen in een onaangename discussie met Zoltan. Het leek wel of hij de teksten uit m'n boek uit z'n hoofd had geleerd en steeds luider en agressiever sloeg hij me ermee om mijn oren. Tot het moment dat hij me begon te waarschuwen dat ik wel zou gaan merken wat er gebeurde als < insert onduidelijke insinuaties over een anarchistische omwenteling > en ik wegliep omdat ik me niet laat intimideren. Toen ik hem later bezig zag met z'n vleugel bedacht ik dat ik misschien een tikje had overgereageerd en dat compenseer ik dan door extra aardig te zijn, elke keer weer dezelfde fout. Dus toen hij met een tweede fles wijn aanschoof terwijl Attila en ik het over Moyes en Gerolfs nieuwe model hadden gaf ik hem te verstaan het niet over politiek te hebben, wat prompt wel gebeurde en we eindigden in een soort schreeuwwedstrijd waarin hij me van vanalles en nog wat beschuldigde en beloofde dat er een Darwinistische selectie aanstaande is op basis van wetenschappelijke social engineering enzovoort. Allerlei kreten en stellingen rechtstreeks uit de extreemrechtse propaganda.

Bejaard vliegen

In de bus legde ik aan Michel uit waarom ik volledig ben teruggeschroefd naar vliegen alsof ik het pas vorig jaar heb geleerd. Waardoor mijn comfortzone zo klein geworden is. Ik snap het zelf nauwelijks maar constateer dat ik geen enkel risico meer durf te nemen en dat ik volledig ben gestopt om mezelf een trap onder m'n kont te geven. Ik denk dat het verhaal vooral is dat ik al m'n zelfvertrouwen kwijt ben geraakt, door verdriet, ongelukken van mezelf en van anderen, perfectionisme. Daar komen m'n frozen shoulders en overgang nog eens bovenop waardoor ik nu gewoon harstikke moe ben na een half uurtje vliegen.
Gelukkig vlieg ik dat half uurtje nog wel en het is goed voor m'n plezier dat het me helemaal niet meer kan schelen als het maar tien minuten wordt, zolang m'n landing maar goed is. Ik startte dan ook opnieuw veel te vroeg, tien over elf vanaf de lage noord, deze keer met heel weinig wind die naar het westen neigde waardoor ik haast had. Ik zocht wat naar termiek, kwam even vijftig meter boven start uit, maar verloor het toch en maakte een perfecte landing op noord. Liftend naar de camping werd ik opgepikt door een loodgieter met de grootste neus die ik ooit heb gezien die claimde een vriend van August te zijn geweest. Hij trakteerde me op de camping op een sapje in ruil voor een praatje en was teleurgesteld dat ik niet met zijn pastiche meedeed (nog voor de lunch!).
De rest van de dag was prettige herhaling van mijn gewoonten: vleugel ophalen hondje aaien, zwemmen, bijkletsen met Mart en 's avonds eten met Attila. Die na vijf uur richting het noordwesten voorzichtig aan het begin van het veld, met drogue, was geland wat kennelijk bij de Duitse rigidpiloten allerlei smalende opmerkingen opriep. Martin was enorm verontwaardigd omdat Attila natuurlijk niet alleen een wereldkampioen is maar volgens hem was het sowieso de beste landing van de dag. Het maakt zichtbaar hoe kinderachtig veel vrijvliegers zijn: wie vliegt het langste (in minuten haha), het hoogste, het verst? Ik vermoed dat het onzekerheid is waardoor ze het gevoel van superioriteit nodig hebben. Of zoals Scott tegen me zei: het enige verschil tussen jou en anderen die ook slecht landen is dat jij je niet druk maakt over de lengte van je lul. Er loopt een hoop ego rond in deze mannenwereld. En ik heb er zeker aan meegedaan, heb ook erg nodig gehad om te bewijzen dat ik minstens zo goed vloog als een ander, had het respect nodig van de mannen. Maar inmiddels krijg ik respect van de mensen die er echt toe doen, voor het feit dat ik ben blijven vliegen.

Vakantie in Laragne

met Martin

Jaco

In vergelijking met de WK is dit toch inderdaad wel echt meer vakantie. Ik wilde het stipendium voor m'n jurydienst eerst niet aannemen maar Andy overtuigde me ervan dat ik serieus werkte en nu heb ik het pas door. Geen wekker om half zeven, geen urenlang rondhangen op de start en geen troost uitdelen aan overwerkte organisatoren. Gisteren stond er een gigantisch harde Mistral dus Martin, Betina en ik togen naar La Batie Neuve waar een soort Lourdes is met een al even heilig herderinnetje dat talloze keren met Maria heeft overlegd over de bouw van een kerkje. Na wasje en een boekje dommelde ik wat in m'n hangmat en vanwege de kou lag ik al vroeg in bed. Vanmorgen nam  ik alle tijd voor ontbijt maar net toen ik klaar was riepen de Belgen dat er nog één plekje op de navette was dus of ik me maar een beetje wilde haasten. Super natuurlijk en om elf uur holde ik de lage noord af, erg vroeg maar ik was benauwd dat de wind zou draaien of toenemen terwijl ie er nu perfect op stond. Ik draaide goed omhoog maar het ging niet ver en na die eerste grote harde bel was het wel over. Naar het westen toe ging het beter maar zoals altijd heb ik een enorme aversie om van het landingsveld weg te vliegen, zelfs als ik op tweeduizend meter zit. Eigenlijk is dat meer mijn probleem dan het landen zelf: de spanning of ik een landingsterrein wel haal. Ik ben er altijd slecht in geweest om m'n glijhoek goed in te schatten en zeker met de Fun houdt het ook niet over. Ik kom doorgaans dan ook honderden meters boven een landingsterrein aan wat natuurlijk zonde is van een potentieel langere vlucht, maar dat toch altijd liever dan de stress van sink onderweg naar een veld in de verte.
M'n landing was prima, ik maakte nog een selfie voor facebook en dat bracht Jaco in actie. Hij bracht me met m'n vleugel naar de camping, nou ja bijna want hij komt het terrein niet meer op vanwege z'n conflict met Nico. Dezelfde situatie als Richard in Manilla die door Godfried verbannen is, heb ik weer.
Terwijl ik m'n lenzen uitdeed bakte Jaco wat groente voor een heerlijke lunch ('diner' in het frans, snap ik eindelijk, en het avondeten is 'souper'). Net toen ik 'm vertelde dat ik toch echt vertrok voor een potje zwemmen belde Atila die in het dal van Gap opgehaald wilde worden. Het kostte even wat moeite om 'm te vinden maar het was vlakbij dus een uurtje later kon ik alsnog te water. Na afloop van mijn erg koude rondje aten we een ijsje in de kiosk aan de overkant. Voor morgen staan we weer op de vroege navette, we zullen zien. 

Van Ager naar Laragne-Montéglin

Zegt de ene planeet tegen de andere: "ik voel me niet goed, ik heb last van mensen." Zegt de ander: "ach dat gaat gauw over." Als je van Ager naar Laragne rijdt zie je tegelijk hoe waanzinnig schitterend de aarde is en hoe hard we bezig zijn het allemaal te vernietigen. Ik natuurlijk ook met m'n benzine-auto en nylon tentje. Tegelijk intens genieten van gieren, roofvogels, zwaluwen en verdrietig naar alle roadkill kijken en de enorme blokkendozen langs de weg.
Ik werd nadat ik driekwart had ingepakt ingehaald door m'n kater, dus eerst heb ik een paar uurtjes liggen zieltogen op de bank van het huis dat we om twaalf uur verlaten hadden moeten hebben. Paco legde een kauwe fles in m'n nek en Lara deed de afwas en net toen Jamie wegreed kon ik weer op m'n benen staan. Na een laatste zwem in het meer vertrok ik naar Frankrijk met het idee de Canards sauvages weer eens op te zoeken in Millau, waar ik nog nooit geweest ben. Maar toen ik vanochtend m'n tentje bij Perpignan had ingepakt zag ik dat er de komende dagen een stevige Mistral waait, in Millau nog erger dan in Laragne, dus reed ik toch maar door. Op de half lege camping (de Franse nationals zijn niet hier) had ik net een plekje uitgezocht en wie verschijnt daar? Martin! Supergaaf, hij was hier een dagje met Bettina om te fietsen en morgen vertrekken ze weer, maar vanavond kan ik in ieder geval met hen eten. Hij hielp m'n grote tent opzetten en na nog een uur uitladen en installeren was ik klaar voor een zwem in m'n favoriete meertje. Straks maar eens kijken of er nog meer bekenden zijn.

Laatste dag

 

De laatste taak was een hele lange en de laatste dag ook. Over de Sierra Ferrara, de allergaafste ridge waar ik ooit overheen ben gevlogen.
Ik had weer na afloop van alle starts naar beneden willen vliegen maar de wind was hard cross dus ik pakte weer in. Achteraf hoorde ik dat de landingen in het dal behoorlijk turbulent waren. Ondertussen was Zac ergens in het hooggebergte gecrasht, waarschijnlijk had hij alleen ernstige kneuzingen maar hij vroeg toch om in een ziekenhuis nagekeken te worden. Daardoor reden we niet naar goal, wat een zegen was want dat scheelde drie en een half uur in de auto. Ik probeerde ondertussen zoveel mogelijk pilotenhandtekeningen te krijgen op een poster voor Jamie, waarmee de piloten haar bedankten voor haar CIVL-werk. Daniel Velez die dat met een speech zou doen won de dag, ver voor Alex Ploner die als tweede binnen kwam. Peter Benes werd, na vijf jaar afwezigheid, opnieuw wereldkampioen. Arne stond op het podium! Ik geloof niet dat we ooit eerder zo'n goeie Nederlander hebben gehad.
Het eten, aan enorm lange tafels op het Plaza Mayor, begon om kwart voor elf. Ik wist iets vegetarisch te bemachtigen en ik besloot het niet non-alcoholisch te houden, waar ik nu natuurlijk spijt van heb. Desalniettemin was het prachtig allemaal. De ceremonie duurde niet langer dan anders (toespraken van sponsors, burgemeeste en Andy, top tien rigids op het podium, volkslied voor de winnaar, beste drie teams, daarna een herhaling voor de flexies, foto's), daarna vuurwerk dat erg lang duurde en toen wist ik Juaki te overtuigen om Daniels speech voor de band te doen. Gelukkig, want toen de band eenmaal begon te spelen liep de helft weg en de andere helft danste en feestte en viel elkaar in de armen. Mogelijk voor de laatste keer want de piloten zijn overduidelijk te oud om nog veilig zo'n categorie 1 wedstrijd te kunnen vliegen. En met de jonkies heb ik zelf niet meer gevlogen.

Bewolking

Ondanks de bewolking reden we naar boven maar nog voor de parapentestart zat je al dik in de wolken. Dat werd uren wachten met een zacht rugwindje. Jongleren, kletsen, Peter Neuenschwander die zonder helm rondjes rennend met z'n scherm de wolken in startte en toplandde. Groepsfoto, plannen maken voor de afsluitingsceremonie. Om half vijf werden er twee taken gezet en moesten de flexies opbouwen, maar de rigids startten eerst en daar ging het twee keer mis. Geen gewonden maar wel voldoende vertraging om de dag te cancellen. Ik moest in verband met m'n plannetje nog gauw naar Tremp dus 's avonds schoof ik zonder gevlogen of gezwommen te hebben aan in Port d'Ager, waar Jamie en Jochen hun 'friendiversiry' vierden. Het werd de gezelligste avond van de hele twee weken, met Rich die heel geestig blijkt te zijn en Jamies griezelverhalen over groupies en stalkers.