Jetlag

Conrad heeft m'n rekje verstevigd en ik heb een nieuw kleurenschema toegevoegd ;-)

 

De jetlag was veel erger vandaag maar gelukkig hoef ik helemaal niks. Nou ja, ik moest dringend boodschappen doen want ik ben al verbrand omdat ik nog geen zonnebrandcreme had. Waarschijnlijk tijdens m'n wandeling naar Strezlecki waar Conrad en Paul startten en ik een tijdje met Wayne stond te kletsen. De omstandigheden waren ideaal maar ik had geen enkele moeite om niet te vliegen vandaag, zelfs als iemand me een Fun had aangeboden had ik gepast denk ik. Te moe en te raar in m'n hoofd. Mijmerend over de attractie van Merewether bedacht ik dat het oorspronkelijk ging om de oneindige vliegopties, zowel aan de kust als inland in Hunter, en ik maakte er dan ook dankbaar gebruik van. Twee, drie, vier keer of meer starten vanaf Strezzie, Dixon park of Merewether en dan landen in het park, elke dag. Elke ochtend eerst zwemmen in de ocean pool. Bij de minste gelegenheid naar Brokenback mountain. Later kwam er het familiegevoel bij met Conrad als middelpunt van een vrolijke groep deltapiloten. Maar de groep is uit elkaar gevallen en niemand vliegt meer zoveel, alleen Conrad maar dan scherm. Dus dit jaar moet ik iedereen afzonderlijk opzoeken en nieuwe vliegmaatjes vinden.
De ocean pool blijft een constante dus eind van de middag trok ik een paar baantjes en voelde me perfect tevreden. Terug lopend voelden m'n benen alsof ik een dag gehiked had dus ik stortte op de bank in slaap. Werd gewekt door Selmsy die er nog beter uitziet dan vroeger! 

Ik ben er

Rod aan de slag met mn gliderrider

Conrads huis

Zaterdagochtend werd ik na een goeie slaap wakker met het geluid van de vogels, genoeg om meteen heel gelukkig te worden. Omdat ik me redelijk fris voelde vertrok ik direct na een uitgebreid (volledig Hollands) ontbijt omdat Rod had gezegd dat ik zaterdagochtend of zondagmiddag kon komen. Het ging, maar ik reed als een heel onzeker omaatje dus ik kwam pas twee uur later dan beloofd aan. In een prachtig cederhouten huis op een sprookjesachtig begroeide berg bij een bijzonder leuke man. Als ik terugdenk aan de middag lijkt het net of ik hem als een prinses op de erwt om mijn pinkje wond - hij maakte een geweldige lunch, hielp me de nodige onderdelen kopen en ging vervolgens aan de slag met boor en zaag om het door mij bedachte houten neusrek in elkaar te fabrieken. Heel veel beter dan ik zelf had kunnen doen en omdat ik dankbaar was hakte ik - na weken twijfelen - de knoop door en besloot de Litespeed mee te nemen want hij wilde er erg graag vanaf. Maar toen ik eenmaal onderweg was met het toch wat gammele rekje en de tien jaar oude vleugel waar ik zeer waarschijnlijk geen meter op zal vliegen en het harnas van Rohan waar ik uiteindelijk toch niet op durfde vertrouwen (dus ik heb alsnog m'n eigen harnas meegenomen) realiseerde ik me wel dat dit dus allemaal volkomen overbodig was. En duur want de auto zuipt benzine alsof ie lek is. Maar goed het was wel een bijzonder leuke ontmoeting en ik heb wel een neusrekje nu.
Rod hielp me een motel te reserveren, gelukkig want alles zit vol omdat dit wiekend de zomervakantie begonnen is. Hij stond erop dat ik naar Yamba ging omdat het uitzicht zo mooi is, maar toen ik vanmorgen met m'n provisorische ontbijt langs de ocean pool liep was het fris en bewolkt en inderdaad begon het te gieten toen ik m'n koffie stond af te rekenen. Het voordeel van Yamba was weer wel dat ik vandaag Newcastle bereikte, net aan want ik begon zo'n tweehonderd kilometer voor de eindstreep toch wel erg last van de jetlag te krijgen. En kramp in m'n voet want de cruisecontrol is kapot. En een stijve nek van de spanning over het rekje en of dat zou houden. Maar tegen de tijd dat ik Helenstreet opdraaide was ik wel gewend aan het links rijden en het zware schakelen. Ik zag geen huisnummer maar zodra ik een skelet zag rondslingeren wist ik dat dit het moest zijn. Het is prachtig, sfeervol, een doolhofje van slaap- en woonkamers vol grappige en kleurige troep. Heerlijk. Conrad woont antikraak want het zal worden gesloopt, erg jammer maar ik hoop dat hij z'n typische sfeer gewoon meeneemt naar een volgend adres.

Aardige mensen

het heeft altijd iets magisch

 

Wow. Just wow. Van de zenuwen in de zaligheid. Eerst Nel die me niet alleen naar het station bracht maar ook nog hielp m'n loeizware bagage mee de trein in te tillen. Toen allemaal vriendelijke en behulpzame stewardessen en beveiligers enzo, en precies genoeg tijd om gewicht van de ene in de andere tas te stoppen omdat de verdeling van kilo's bij Etiyad net anders moest zijn dan bij Qantas. M'n vlucht naar Toowoomba was een half uur vertraagd maar Dave en Inger stonden er nog dus ook daar had ik geen probleem met m'n onmogelijke bagage.
Niet alleen werd ik ontzettend hartelijk welkom geheten en stond mijn auto met dakdragers en al klaar, ik kreeg ook even rijles om te gaan tanken. De bekende issues: ruitenwissers in plaats van knipperlicht, in de lucht zwaaien in een mislukte poging om te schakelen, heel diep nadenken welke kant ik ook weer op moet kijken voordat ik een kruispunt oversteek. Na het tanken volgde meteen de tweede les omdat ik graag al spullen bij Bunnings wilde scoren voor een dakdrager en tegen de tijd dat we daar wegreden kon ik al bijna normaal schakelen.

Op weg naar Australie

Nu het ticket geboekt is (te krap), de bagage ingepakt (te zwaar) en het eerste stuk rijden gepland (te ver) begin ik zenuwachtig te worden. Over praktische zaken - lukt het me om harnas en handkoffer de trein in te hijsen? Heb ik genoeg tijd om de transfer van Sydney international naar Sydney domestic te maken? Moet ik nou de Litesport4 of de Litespeed3 meenemen? Kan ik de sleutel van Conrads huis vinden? Maar eigenlijk meer nog over de vraag hoe het zal zijn om iedereen na vijf jaar weer te zien. Een groot deel van de Newy club is zwaar complotgelovig inmiddels, veel mensen vliegen geen delta meer, ik durf het hek voor Dixon park niet meer aan, we zijn allemaal aan het oud worden. En over het vliegen: durf ik nog te landen bij Corryong, heb ik nog voldoende spierkracht voor de rodeo van Forbes?
Om mezelf te kalmeren en me weer te verheugen denk ik aan het geklok van de magpies en het getingel van de bellbirds. De ocean pool in Merewether. Omhelzen van mensen die me erg dierbaar zijn. En wie weet, af en toe toch nog een mooie vlucht maken.

Grijs en grauw

Tom met passagier

Ik hoopte de zwaarmoedigheid een beetje weg te vliegen en de meteo zag er best goed uit voor vandaag, maar het is niet echt gelukt. Sinds de extreem-rechtse rellen vorige week is het elke dag een graadje erger geworden: politici die bij voorheen fatsoenlijke democratische partijen hoorden vergoelijkten het fascisme en namen geen enkele verantwoordelijkheid voor het beschermen van de rechtsstaat. Integendeel zelfs. Toen ik 's ochtends de meteo nog een laatste keer checkte zag het er eigenlijk helemaal niet zo geweldig uit maar ik had m'n visite al gevraagd om morgen pas te komen en ik had ook wel echt even lucht nodig. Somber reed ik de drie-uur-en-een-kwartier naar Maillen, me ergerend aan de veel te groot opgeblazen patserwagens voor wie verkeersregels niet gelden. Onderweg kreeg ik zorgelijke berichten van mijn bejaarde vader en toen ik eenmaal terug kon bellen kreeg ik hem niet te pakken.

Het is de vraag wat meer gekreukeld en versleten is: m'n geliefde vleugeltje of de piloot (ik word achtenvijftig). De flarden hangen overal vanaf en er zit alweer een gat in m'n nieuwe vliegbroek - buiklanden met een koolstof brace om is maximale slijtagegarantie. Ik maak me een beetje zorgen of de Litesport er nog voor me zal zijn zolang ik nog wil slepen.

Ik startte als eerste, de lucht was volkomen dood en ik kreeg m'n pa niet uit mijn hoofd dus ik zette m'n spullen bij de auto neer om heel vroeg te stoppen. Toen belde m'n vader alsnog om honderduit te babbelen over de moeilijkheden van zijn ouderdom, dus ik hoefde me geen zorgen meer te maken maar ik had geen zin meer om nog een tweede start te maken. Ik hielp Hendrik en Tom nog weg en was redelijk vroeg thuis. Waar het buurmeisje, als puber heel petite, m'n vleugel moeiteloos op z'n plek hielp tillen. Wat uiteindelijk de dag helemaal goed maakte!

Septemberweekend

In het dagelijks verkeer moet ik gemiddeld vijf keer per dag in m'n remmen knijpen of het stuur omgooien omdat iemand geen voorrang verleent, me spookrijdend frontaal probeert aan te rijden of me plotseling afsnijdt. Ik ben het gewend en gelukkig heb ik goeie remmen. Met m'n vleugel op final kan ik niet remmen en ook niet meer serieus uitwijken maar gisteren was dat wel nodig. een klein jetvliegtuigje passeerde een paar keer laag in ons circuit en was duidelijk van plan om tegelijk met mij te landen. Ik zag het pas toen ik op final draaide en ik ging ervan uit dat hij z'n landing uit zou stellen, maar nee hij zette 'm bijna tegelijk met mij neer en had me zeker geraakt als ik gewoon diagonaal tegen de wind in was geland. Toen ik 'm later aansprak haalde hij zijn schouders op met een "kan gebeuren" of zoiets. Hij blijkt iets dergelijks al eerder geflikt te hebben maar is duidelijk niet onder de indruk van het feit dat hij kennelijk ander verkeer helemaal over het hoofd ziet.
Toch was het een lekker dagje ondanks de afscherming en de crosswind. Tom zette me in de enige bel van de dag af en heel voorzichtig schroefde ik er tweehonderd meter bij. Dat raakte ik ook weer in een halve minuut kwijt maar dat geeft niks, het is leuk om heel af en toe te merken dat ik toch wel wat kan. Bij m'n tweede vlucht was de lucht zo dood als een pier maar het leverde wel weer een ok landing op.
Vandaag is er teveel wind dus ik sprong dan maar op de fiets. Sinds de intensieve fysio bij de rugschool gaat dat weer uitstekend, ik voel me zelfs weer bijna fit ondanks een nieuwe periode van opvliegers en phpd. Tegenwind deert me weinig en ik haal overal ebikende paren in, wel lastig omdat die lui doorgaans de volle breedte van de weg in beslag nemen. Net als ik inhaal komt er van de andere kant een batallion racefietsers natuurlijk en als het even tegenzit moeten we met z'n allen ook nog uitwijken voor een wandelaar. Toch is het zalig om zo hard mogelijk door de duinen te fietsen, Philip Glass in m'n oren en een enorme buizerd op een paaltje.

Weer thuis

 

 

Vrijdag
Na al mijn pogingen om een lift te organiseren bood Mart gewoon spontaan aan om me naar boven te brengen. De weg op de Longeagne is deels verbeterd maar er zijn alweer flinke regenbuien overheen gegaan en dat betekent diepe kuilen en grote rotsblokken. Daarom moest eerst alle bagage in zijn auto zodat mijn bodemplaat een centimeter meer speling kreeg. Rustigaan, en gezellig, genietend van het bos en het uitzicht, arriveerden we op de start waar al een paar Duitse Russen stonden op te bouwen. Ik was natuurlijk weer de eerste en dankzij een parapenter vond ik zowaar lift en dat ook nog in de richting van het landingsterrein, de richting die ik tegenwoordig vrijwel altijd meteen op vlieg om te verkennen of ik misschien omhoog kan. In een prettige bel draaide ik langzaam tot een paar honderd meter boven start, ik nam zelfs een paar keer een kijkje boven start, maar verder durfde ik toch weer nergens heen en niks te proberen. M'n excuus werd gevormd door de dikke wolken in het zuiden en de onweersvoorspelling, maar dat was allemaal nog ver genoeg weg om zeker een uurtje rond te darren. En dat deed ik dus niet. Ik word tegenwoordig eenmaal in de lucht beheerst door 'wat als' zorgen en angsten. Belachelijk voor iemand die decennia lang vele uren en vele afstanden heeft gevlogen, niet eens zo gek gepresteerd in wedstrijden, en nu als een zenuwachtig kuiken mezelf loop gek te maken met onbestemde spanningen.
M'n landing was niet eens uitmuntend al kon ik tevreden zijn over m'n circuit. Dat gaat gewoon heel erg goed met de Fun en dat komt waarschijnlijk door de combinatie van langzaam vliegen en minimaal spanning opbouwen. Plus: ik trek 'm makkelijk naar de grond op het punt waar ik zo ongeveer aan wil komen. Alleen doe ik het uitronden dan toch weer te wild zodat ik alsnog vaak op m'n wielen eindig. Daarmee pinden de achterkabels me vast en ik moest door een toeschouwer bevrijd worden, heel erg genant.
Mart arriveerde toen ik net de pakzak op de vleugel legde dus het zag er naar uit dat ik eind van de middag al in Alby zou kunnen zijn. Dat liep anders want Marts auto sloot zichzelf af met zijn sleutels er in. We besloten terug in Laragne in z'n huis in te breken maar een uur zoeken leverde geen reservesleutel op. Ondertussen had ik het drama op facebook gepost in de hoop dat iemand met een slimme tip zou komen. De tip kwam niet maar wel Jaco die al met een kleerhanger in de weer was toen we met een volle gereedschapskist weer terug bij de auto aankwamen. Met wat geweld en enige vernieling kwamen we erbij, kon ik m'n spullen terug in mijn auto laden en stortten we ons de stromende regen in. Op de weg langs La Croix Haute was het verschrikkelijk, maar de luchten boven de bergen tussen Grenoble en Annecy waren daverend, schitterend, imposant. Donkergrijs, felle witte CB's, bliksem, windstoten en rondvliegende blaadjes en dan die geweldige bergen met geel uitgelichte rotswanden en gouden korenveldjes. Nadege was thuis en stond op het punt om groenten uit eigen tuin te eten dus ik kon zo aanschuiven.

Zondag
Ik bleef tot de lunch om Laurent, Gabin en Adèle nog even te kunnen zien. Wat een heerlijk gezin! Vrolijk, actief, sociaal, druk. Het fotoboek van de afgelopen twee jaar doorbladerend zag ik alleen maar scenes van spelen en ontdekken en vrolijkheid. En dat in een huisje met een enorme tuin waaruit ze het grootste deel van hun fruit en groente halen, met uitzicht op de Semnoz en dichtbij de Sappeney. Adèle demonstreerde haar nieuwe zwemvaardigheden in het opvouwbare zwembad en Gabin probeerde me extreem traag articulerend de spelregels van allerlei memory-achtige spelletjes bij te brengen. Hij begrijpt inmiddels dat ik te dom ben om goed Frans te spreken en dat maakt me een ideale spelpartner want ik verlies altijd.
Vroeg in de middag vertrok ik dan toch echt en ergens tussen Dijon en Toul wilde ik een camping. Dat bleek een gigantische uitdaging. Ik vond een personeelsloze, volledig geautomatiseerde, goedkope en volledig uitgeruste plek bij een kasteel vlakbij de snelweg maar zonder snelwegherrie. Perfect, alleen kwam ik er niet in. Na hulp van een Duits stel wie het wel gelukt was, drie keer bellen met de helpdesk, downloaden van een app, twee keer een account aanmaken en uiteindelijk zwaaien met een kaartje dat door de machine was uitgespuugd ging de slagboom ineens open. Na mij deden nog twee nieuwe gasten er minstens zo lang over als ik.
Sinds corona is Europa vergeven van de campers. Ze scheuren met duizenden over de snelwegen, nemen op de campings per stuk evenveel plaats in als vier koepeltentjes, blokkeren de toegang tot landingsterreinen en het ergste: ze staan op alle plekjes waar ik voorheen stiekem wildkampeerde. Ik ben een tikje jaloers op hun gemak en comfort geef ik toe, maar het zou voor mij lastig zijn om m'n vleugel met iets anders dan een personenauto mee te nemen.